Katjes en kippetjes

14 november
t Katje van het gastgezin is op me gesteld. Volgt me zodra ik binnenloop en miauwt om eten. Heb haar gisteren te veel kip gegeven denk ik ;)

Vandaag: 15 november, 2011
Nog te gaan: 29 min voordat ik offline ga.
Dus: snel typen maar weer!

Gisteren mn eerste werkdagje gehad op Kings en Queens in de rol van waarom ik hier ben. Heb de volunteerskamer, de enige lege ruimte in het gebouw, wat omgebouwd. Een plastic tafel naar binnen gehaald, een grote stoel bij het raam gezet en de deur goed open gezet. Zo zit ik niet helemaal afgezonderd van de rest. Vervolgens mijn laptop aangesloten en mijn boeken en mappen erbij gepakt. Een deel van de kast, waarin allerlei spullen voor de kinderen gestopt zijn, heb ik vrij gemaakt voor mijn spullen. Ook leen ik overdag Linda haar ventilator. Zoals deze site automatisch aangeeft, is het hier boven de 30 graden. Toen ik net naar het internet liep wist ik niet dat mijn site dit aangaf, maar toen gokte ik al dat het boven de 30 graden was.
En net zoals bij mijn andere bezoeken aan Ghana, reageert ook nu mijn huid weer goed op de stoffige/droge lucht hier. Uitslag, droog gezicht, hier en daar een wondje op mn enkel.
Maar goed, terug naar het kantoortje. Met Linda in Kumasi mappen gehaald. Dit was niet gemakkelijk. Ten eerste al: wat bedoel ik met files? Mappen, ja maar wat voor mappen? Een aantal winkels en straatjes verder eindelijk mappen met ringen.
Kwam er gisteren achter tijdens het inrichten van alles, dat de mappen alleen geen A4-formaat zijn. Dat is jammer, nu steken de papieren er zo'n 0,5 cm boven uit.. Ach ja, we komen vast nog wel wat anders tegen!

Aan het einde van de dag nog even bij Linda en Janet in de keuken gezeten. Weer wat nieuws geproefd: Aquele, (zeg: Akwelleh). Een soort pap/deeg. Als je het af laat koelen kun je er bijvoorbeeld suiker overdoen en dan smaakt het naar iets als cake. Heel verrassend en erg lekker! Linda gaat het me leren, dus voor de liefhebber (ik weet dat nu een aantal mensen angstig terugschrikken) ga ik het thuisthuis eens maken!

Nog even wat terugblikken van de afgelopen dagen:

7 november, 22:12 uur
De Reddingsactie
Na t tandenpoetsen naar mijn kamer om naar bed te gaan. Mijn deur heeft drie sloten: 1 schuifslot, 1 deurslot met sleutel en 1 draaislot met een of ander draai-schuifmechanisme.
Al niets vermoedend draai ik alle sloten dicht. Bij het middelste slot gaat het goed, hij schuift dicht, maar het slot blijft doordraaien. Ook als ik hem open wil draaien, geen beweging te zien! Mooi is dat, slot kapot. En ik? Opgesloten.
Ik blijf draaien en friemelen/peuteren in de hoop dat hij opeens wel open gaat. Maar nee, 'pok' en daar ligt het waarschijnlijk belangrijkste schroefje van het hele slot, op de grond.
Ik kijk er naar en voel me 'verloren'. Iedereen is al naar bed, wat nu? Aah, daar loopt Georde. Door de tralies van mijn ramen roep ik: George? Ja hij ziet me. 'George, me paa o choo, bra.' (George, alsjeblieft, kom!). Hij komt en ik schuif de sleutels onder de deur door. Maar ook hij krijgt geen beweging in de deur of het slot. Hoe het ook afloopt, ik moet mezelf inhouden om niet heel hard te gaan lachen. Voel me alsof ik in een kooitje zit. Kennedy en Anti Mary worden erbij gehaald. Ook zij moeten een beetje lachen om de situatie. Samen staan ze aan de andere kant van het raam. Anty Mary: Aline, moet je er nog uit vandaag? Waarom ga je dan niet gewoon slapen? Gelukkig laten ze me niet slapen en lachen we erom.
Een helder moment: Mijn kamer heeft nog een deur! Verstopt achter de tafel, maar we kunnen er door. Hij wordt opengemaakt en na een half uur prutsen heeft Kennedy het slot verwijderd. Kapot, dat wel, maar ik kan mijn kamer weer in en uit. Gelukkig!

10 november,
Gisteren om 7u AM aangekomen bij K&Q. Tijd voor de Regular Check-up van de kids in het ziekenhuis. Elke maand gaan de kinderen van het huis naar het ziekenhuis voor routinecontrole en voor hun medicatie. Het was wat druk en we waren al laat, dus liet Linda me met drie van de kids naar het ziekenhuis gaan. Per taxi, want lopen is ver. Vijf km. Aquoos, Kofi en Comfort in de kleren gedaan en samen gingen we op pad. Bij de grote weg stopt een taxi, een soort panda. Wij vieren en nog 3 anderen passen daar wel bij. Dus zo rijden we met ons 8en richting dorp. De muziek staat aan en de ramen open, vind dit toch altijd wel genieten!
Af en toe horen we de onderkant van de auto over de weg schaven of de uitlaat knallen, maar het komt goed en we komen aan bij het ziekenhuis.
Daar aangekomen staan we binnen 15 min. alweer buiten. Omdat ik blank ben willen ze me laten betalen voor de check-up. Linda heeft me uitgelegd hoe het werkt en we zijn verzekerd, dus hoeven niet te betalen. Zelfs een telefoontje van Linda naar het ziekenhuis is niet voldoende. We moeten weer terug. Geen check-up en geen pillen mee. (gelukkig nog genoeg in voorraad). Pas volgende maand kunnen we weer heen!

11 november
Buikpijn!
Linda en ik op weg naar het trotro- station in Kumasi: 'Kejetia'. Van bovenaf gezien een grote mierenhoop waar we ons doorheen waden. Of ik nog moet plassen voordat we in de trotro stappen. Ja ik moet en Linda ook! We lopen naar het toiletgebouw. Het is er druk, we betalen 10 cent en gaan naar binnen. Ik blokkeer accuut. Dit kan ik niet. Ik had een openbare ruimte verwacht, maar dit kan ik niet.
Het is een lange gang met links een plasgoot waarboven vrouwen staan te plassen. Al snel word ik opgemerkt en gelach barst los. Obruni gaat plassen, Obruni gaat plassen!
Nu ben ik hier wel vaker geweest en heb ik heel goed door wat er gezegd wordt. Nu weet ik heel zeker: Deze Obruni gaat helemaal niet plassen! Deze Obruni gaat weer naar buiten! Dan houd ik het nog liever op. Ik krijg zelfs mijn geld terug, omdat ze wel snappen dat ik niet wil als iedereen kijkt. Linda, Ghanees als ze is, is zelfs gegeneerd om te gaan, omdat ze bij mij hoort.
Snel en lachend verlaten we de ruimte. Helaas staan we daarna nog 1 uur in de rij, omdat het druk is. Staan we vervolgens 1 uur in de file, omdat het druk is en ben ik pas 2,5 uur later thuis! Dus ja, vandaar de titel.

12 november
Vandaag naar het Rehabilitatiecentrum van Mr. Ark geweest. Erg boeiend. Het project is een NGO en ligt vlakbij mijn huis.
Het project is gericht op lichamelijk gehandicapten en geeft deze mensen een huis en opleiding. Het is gelegen in de heuvels en bestaat uit een grote compound. Fysiotherapeuten zijn er werkzaam en er word hard gewerkt. Stoffen worden geverfd, hout bewerkt, houtwerkplaats, schoenenmakerij, muziekruimte, zorgboerderij. Echt heel boeiend en ook interessant om met de bewoners te praten. Hoe ze blij zijn dat ze nu een toekomst hebben. Thuis zaten ze alleen maar en waren ze meestal hun familie alleen maar tot last. Nu krijgen ze een opleiding en kunnen ze misschien in de toekomst wel zelfstandig aan de slag.
In Offinso is al iemand aan het werk; zij maakt kleding. Wat ik zo gezien heb, van goede kwaliteit!

Woensdag ga ik met hen mee naar het Orthopedisch centrum. Kan ik meteen kennismaken en wieweet nog contacten/ideeen voor K&Q opdoen!

......
Goed, ik ga nu weer verder!
De markt op; boodschappen doen en dan eten en vervolgens naar Mr. Ark. Morgen om 5u opstaan, dus hij heeft aangeboden dat ik op het project kan overnachten. Scheelt weer!

Tot horens,
Aline