Afi shiaa paa! (Een gelukkig nieuw jaar!)

Ik kan door blijven schrijven over redenen waarom ik niet eerder naar het internet kon of waarom ik mijn dagboek kwijtraakte (opnieuw), maar ik zal het er maar gewoon bij laten. Ik zit nu in het internetcafe, even geen light-off, net nog wel, dus ik zal gewoon snel mijn vorige verhalen plaatsen!

Voor degenen die nog interesse hebben in de maand 'december' van het vorige jaar '2011' lees gerust verder! Voor degenen die meer in het ' nu ' zijn en graag lezen over wat ik nu rondom deze tijd doe: even geduld, misschien plaats ik dat vandaag, anders de komende tijd!

20-12-2011
Zeep

Ik begin al zo gewend te raken aan het gebruik van een blok zeep voor de was (kleding, afwas) en een spons, dat ik toen ik vanmorgen de keuken inkwam meteen zag dat er geen zeep meer was. Ik zag de spons op het plankje liggen, maar geen zeep erbij. Ik keek even rond, maar zag niks. Op naar Kennedy of Anty Mary om te vragen waar de zeep is gebleven. In de tuin tref ik ze allebei aan. ‘Are you cooking?’ vragen ze me. ‘Yes and I’m doing my dishes, but semina e wai?’ (waar is de zeep?). Kennedy legt me uit dat het gewoon in de keuken is. ‘No, it’s not there’, ‘I checked, so maybe here?’. Kennedy is overtuigd dat de zeep in de keuken ligt en loopt met me mee. Boven in de keuken aangekomen ziet hij meteen de zeep en geeft het aan mij. Ik snap waarom ik het niet zag, het is vloeibare zeep! Gewoon een Dreft-fles die ik thuis ook gebruikt! Oooo…. Thank you! En ik zeg erbij: ‘I was looking with my nose’.

19-12-2011
en ik typ automatisch: 19-12-1986!

Yep, afgelopen maandag werd ik 25 jaar! Nog niet eerder was ik in december in Ghana, dus voor mij de eerste keer de eer om mijn verjaardag in Ghana te vieren. Geen idee wat ik kon verwachten en had zelf het idee om het maar gewoon simpel te houden. Niet te veel aandacht aan mij, maar gewoon trakteren op K&Q en ‘s avonds lekker eten met mijn huis. Ik had Aquia en Anty Mary gevraagd me te helpen en ik had ze geld gegeven om genoeg eten voor ons huis en dat van de buren (ook familie) te koken. Op K&Q aangekomen komen de kids zoals elke morgen op me afrennen en ook Fankra, de hond rent enthousiast mee en springt tegen me op. Ik houd niet van honden, maar Fankra is echt mijn held en vriend. Wat een goede hond! Hij beschermt het huis en verstaat gewoon wat er gezegd wordt: ‘Fankra, ko viee’ (Fankra ga naar huis) als hij te ver meeloopt, en hij loopt naar huis. Hij weet ook precies wie er bij K&Q hoort en wie niet. ’s Nachts slaapt hij niet, maar blaft hij tegen iedereen die te dicht bij ons huis komt. Maar goed, net als anders dus kom ik aan op K&Q, maar deze keer word ik ook door iedereen gefeliciteerd. Leuk! Om 11 uur beginnen we een klein feestje. Linda legt uit dat ik jarig ben en zet de muziek luid aan. Ik haal mijn traktatie op (pakjes drinken en koekjes) en deel het uit. De rest van de morgen dansen en zingen we. ’s Middags gewoon weer werken.
Als cadeau krijg ik een mooie zomerjurk. Ontzettend lief dat ze dit gedaan hebben!
Ik ga naar huis en thuis aangekomen zijn Gifty, Aquia en Anty Mary al druk aan het koken. Het vlees is al klaar, alleen de rijst nog. Ziet er goed uit. Ik heb in mijn hoofd om het gewoon uit te gaan delen, we eten het op en dan klaar. Wil niet echt te veel in de belangstelling staan. Echter loopt het allemaal helemaal anders. We moeten allemaal eerst douchen en wanneer ik in mijn blauw/zwarte rok en zwart t-shirt aan kom (het enige wat nog schoon is), word ik weer weggestuurd en moet ik wat vrolijkers aantrekken! ‘O, maar in Nederland kan dit gewoon’, probeer ik nog, maar nee zo gaan we niet eten. Voor op de veranda zijn stoelen neergezet en iedereen van de beide huizen wordt opgebeld om door te geven dat we gaan beginnen. ‘Beginnen? Waarmee?’. Ondertussen gaat de muziek aan op een hoog volume en komt Anty Mary in een mooie jurk bij ons zitten. Het eten wordt op een tafel in het midden neergezet. En Kennedy vraagt me een extra stoel te halen. Ik denk dat hij de rode plastic stoel in mijn kamer bedoelt, maar daar aangekomen bedoelt hij de houten stoel. O, nee zeg ik, laat me maar gewoon op zo’n rode stoel zitten, net als de rest. Maar ook dit gaat niet door, lachend neemt hij de houten stoel mee, want iedereen moet kunnen zien dat ik degene ben die jarig is.
Ondertussen bellen mijn ouders me op en er volgt een rommelig gesprek. Ik vind het leuk dat ze bellen en wil de tijd nemen, maar ondertussen gebeurt er van alles om me heen. Mensen die ik niet ken lopen binnen en er wordt naar me gekeken. Ik besluit om maar snel op te hangen, want er lijkt iets te gaan beginnen. Ik zeg: Let’s eat! En we gaan allemaal om de tafel staan. (Nog weer een ‘ondertussen:’) Ondertussen is er drank gebracht en staat ook dat op de tafel. We zingen een lied, ik klap mee en Gifty doet het openingsgebed. Hardop en iedereen zegt ‘Amen’ op het eind. We scheppen het eten op en ik krijg wijn en mensen beginnen te dansen. Dus zo gaat dat ik Ghana, denk ik. Direct beginnen met het feest, geen onwennige situaties, van nou eerst maar eten en dan straks misschien een beetje dansen. Nee, gewoon direct dansen. Ik vind het leuk, maar merk dat ik omdat het mijn verjaardag is, toch wel wat afwachtend/of Hollands ben. En daar komt het: ‘Hee, Aline het is jouw feestje, jij moet dansen!’. Ik vind dansen leuk om te doen en doe mee. Na een poosje bevind ik mij dansend tegenover de oma van het huis van de buren. Ik sta versteld van de moves die zij tevoorschijn tovert. Ha, een nieuwe finalist voor S.Y.T.Y.C.D.? Te gek!
De rest van de avond wordt er gelachen, gegeten en gedanst en zo snel als het feest opeens daar was, met mensen die overal vandaan leken te komen, zo snel is het ook weer afgelopen. Opeens merk ik dat ik alleen met de overgebleven kinderen en John aan het dansen ben. Dan vind John ook dat het mooi geweest is en hij draait de radio uit. ‘Bye bye!’ zegt hij terwijl hij op oog hoogte naar de kids zwaait. ‘Bye bye!’ als teken dat het feest afgelopen is en zij naar huis moeten. De kids zeggen: ‘Bye bye!’, zwaaien terug en gaan naar huis. Stilte. Half 9 en het feest is over! Ik zit nog wat met John op de veranda als Myrte belt. Ze is de eerste die mijn verhalen van vandaag te horen krijgt, want dit moet ik natuurlijk wel even kwijt. Een onvergetelijke 25ste verjaardag! Hoera!
Ik heb zelfs nog een restje Jack Daniels gekregen, ik denk dat ik deze week er maar eentje neem op verjaardagsfeestjes in Ghana!


20-12-2011

Trrrrrotrrrro

Gistermiddag kwam Kirsty bij me langs op Kings en Queens. Ze werkt als vrijwilligster in Kumasi en een paar weken geleden kwam ik haar tegen in het internetcafé daar. We raakten aan de praat en ik gaf haar mijn telefoonnummer en de folder van K&Q (altijd even reclame maken ;). We hielden contact en ze vertelde me dat ze graag eens kwam kijken.
’s Middags kwam ze langs en hebben we haar alles laten zien, de kinderen vinden het zelf ook erg leuk om alles te laten zien, dus voor iedereen was het een leuk bezoekje. Ook bezochten we, samen met Kofi en Akoos (twee van de kinderen) het nieuwe huis. Dit huis wordt gebouwd op een groot stuk land zo’n 1,5km van ons huidige pand. Elke keer als ik er kom zie ik dat er weer hard gewerkt is. De balken van het dak zitten er nu al op en hierdoor is al goed te zien hoe het eruit zal gaan zien. Jammer dat ik er waarschijnlijk niet bij ben als we erheen gaan verhuizen..
Als we terugkomen is het al laat in de middag en we besluiten naar mijn huis te gaan, voordat het donker is. Kirsty blijft bij me overnachten en morgenvroeg gaan we samen naar Kumasi. Ik moet mijn visum verlengen en in verband met de Kerstdrukte en Oud en Nieuw wil ik dat een beetje op tijd doen. Het aanvragen ervan duurt ongeveer een week en ik wil geen boete, omdat ik te laat ben.
Thuis warmen we het eten op, nog over van mijn verjaardag, kletsen we nog wat en gaan we slapen. De volgende morgen nemen we ons ontbijt bij een van de tentjes bij het station. Kirsty had nog niet eerder op straat ontbeten, dus besluiten we om dit nu met brood, ei en thee te doen.
Als we de trotro willen pakken, dit gaat altijd vrij gemakkelijk, zien we dat er een lange rij staat. Helaas, vanwege de Kerst is het nu ook druk in Offinso, dus we kunnen niks anders doen dan achteraan sluiten. We gokken dat we twee trotro’s moeten wachten. Uiteindelijk komt er een mooie grote bus aan waar we met zeker 30 mensen in kunnen. Ik en Kirsty zitten beiden in het gangpad op een klapstoeltje. Deze stoeltjes zitten aan de banken vast en worden uitgeklapt zodat elke ruimte in de trotro benut wordt. Wij zitten dus in het midden achterin. Na een half uur rijden horen we de eerste geluiden van een krakende motor. Meerdere malen schokken we vooruit, omdat de trotro niet in de volgende versnelling wil en verliezen we daardoor snelheid. Helemaal wanneer we met onze volle trotro heuvel-op gaan heeft de motor het zwaar: ‘GGggggGGG’ Nee, niet gelukt. Nog es schakelen: ‘GGGGGGgggggggg’. En zo gaan we verder totdat we in de file komen. Ruim voor het centrum staat het verkeer al vast en kruipen we mee met de andere trotro’s en taxi’s. We raken gewend aan het ge’GggGGG’ en zitten wat te praten. Dan opeens een doffe klap en overal rook. Het moment dat ik denk dat het de trotro voor ons is duurt slechts een fractie van een seconde. De rook uit onze motorkap en de druk pratende mensen voorin, maken me duidelijk dat wij het zijn. Ik zie rook voor ons en aan de zijkant van de bus. ‘O, dacht dus niet dat ik ga verbranden in een trotro’ denk ik terwijl ik opsta. Maar ik zit achterin en het gangpad zit helemaal dichtgebouwd met stoeltjes. De mensen voorin gaan uit de trotro en mijn claustrofobische kant komt om de hoek kijken. Ik draai me om naar een van de zijraampjes en begin eraan te sjorren. Het is open, maar niet ver genoeg om er doorheen te kunnen. Ik trek en zeg tegen de anderen dat we eruit moeten. De man ernaast zegt dat ik rustig moet gaan zitten. ‘No! Maybe the flames will come, I want to get out.’. Ik sjor door en gelukkig stroomt de trotro nu zo leeg dat ik ook via de voordeur weg kan. Ik duw Kirsty voor me uit en duw de andere mensen op rij voor me ook voor me uit, dat ze door moeten lopen, zodat ik het laatste stoeltje weg kan klappen. Dan spring ook ik eruit. De rook is weggetrokken en onder de bus ligt allemaal olie. De passagiers staan aan de zijkant van de weg en ik ga erbij staan. Mijn benen trillen, mijn handen trillen en ik lach van opluchting en een beetje gene, om mijn paniek. De vrouw die naast me zat lacht en geeft me een hand, ook de man die zei dat ik moest gaan zitten lacht naar me. ‘You were a bit afraid’ zegt hij in het Twi, ‘Ja, ik dacht dat er brand zou komen’ zeg ik in het Engels.
Kirsty staat aan de overkant van de straat en komt bij ons staan. Zij was ook geschrokken en het is fijn dat we even in het Nederlands onze spanning eruit kunnen praten. Met nog natrillende handen houden we een taxi aan. We willen niet meer met deze trotro verder en het zal ook nog wel even duren voordat hij het weer doet. Een taxi stopt en we vragen aan de passagiers van onze trotro wie er met ons mee wil. Vier of vijf kinderen en twee volwassenen komen bij ons in de taxi. Ik zit voorin met een van de kinderen op schoot en omdat gordels hier niet gangbaar zijn klem ik mijn armen om zijn middel zodat hij niet met zijn hoofd tegen het voorruit kan botsen wanneer we door de file alsnog op weg gaan naar het centraal station.
Pfff, wat een rit weer!


22-12-2011
Begin de dag met een begrafenis en eindig de dag met een feestje

Een van onze buren, een man van bijna 60 jaar oud, kwam regelmatig bij ons langs om wat eten te brengen. Een vriendelijke man en Linda en Janet mochten hem graag. Mochten, want twee weken geleden overleed hij plotseling. Deze morgen kwam ik op K&Q aan en gingen Linda en ik eerst naar zijn begrafenis.
Al een aantal keren ben ik in Ghana naar een begrafenis geweest en het is niet vreemd om naar een begrafenis te gaan van iemand die al een aantal maanden overleden is. Meestal heeft de familie niet genoeg geld om de begrafenis te regelen als iemand dood is gegaan en daarom wordt de overledene zolang in een vriezer bewaard, totdat er genoeg geld is voor de hele ceremonie.
De andere begrafenissen die ik bijwoonde of zag waren van verre familieleden van degene waarmee ik er naar toe ging of de persoon was al maanden overleden. Dus bij die begrafenissen was het minder emotioneel en was de overledene soms niet aanwezig. Dit tafereel verwachtte ik vanmorgen eigenlijk ook.
We gingen er kort heen, omdat we daarna terug moesten naar de kinderen. Bij aankomst werden we eerst voorgesteld, dat we van K&Q waren en de man gekend hadden. De ceremonie was in de woning van de man, op de binnenplaats. Terwijl we voorgesteld werden keek ik om me heen. Overal rijen met stoelen en mensen in het rood/zwart (rouwkleuren) gekleed. Ik zag de compound en een ruimte behangen met allemaal doeken. Nadat we voorgesteld zijn volg ik Linda naar deze ruimte. Geen idee wat we daar gaan doen, misschien onze naam in een boek schrijven?
Maar wanneer we het trapje oplopen begrijp ik het. Dit is de ruimte waarin de man opgebaard ligt. Voor ons staat een grote kist schuin, helemaal open en daarin ligt/staat de man. Hij heeft een mooi pak aan, zijn benen liggen onder een witglanzende deken. Zijn armen en handen zijn er ook mee bedekt. Zijn hoofd is te zien. Ik kijk naar de man, ik heb nog nooit een dode persoon gezien. Het overvalt me, ik weet niet of ik mee gegaan was als ik dit van te voren had geweten. Kan dat? Zo naar een man kijken die je niet gekend hebt?
Meerdere mensen maken foto’s van de man zoals hij daar ligt. Het lijkt de normaalste zaak van de wereld. Ook Linda maakt een foto. Na even stil gestaan te hebben bij de man lopen we langs de familieleden en geven we hen een hand. Ze bedanken ons voor onze komst en we gaan weer. Stil en wat napratend lopen we naar K&Q.
Op K&Q aangekomen meteen flink aan bak. Vanmiddag Kerstfeest op het project van Mr. Ark. Elk jaar nodigt hij mensen uit voor een feest bij hem op project. Elk jaar is K&Q uitgenodigd. De hele week (lees de laatste 3 weken) zijn de kinderen er al helemaal vol van. Meerdere malen per dag vertellen ze dat ze naar een feestje gaan.
Het is nog ochtend, maar vanmiddag om 12:00u worden we opgehaald met twee grote jeeps en worden we naar het project gereden. Voor die tijd moet er nog van alles geregeld worden. Alle kleren moeten gestreken zijn, de kids gewassen, er moet gegeten worden en de kinderen moeten hun nette kleren aan. Ook moet er een poster voor op de deur gemaakt worden: Please we’re out! For information call……….
De hele gebeurtenis van vanmorgen lijkt meteen al ver weg en echt tijd om te beseffen wat ik gezien heb is er niet.
Om half 1 zijn de jeeps er kruipen we met ons allen in de jeeps. Voor de meeste kinderen ontzettend spannend, omdat de veel van hen het huis en de tuin nooit verlaten. Sommige kids zitten stil in de auto wat om zich heen te kijken, raken voorzichtig de stoelen aan, de gordels, of het raam. Anderen kunnen alleen maar lachen en zwaaien. Naomi die altijd: Agyeee, Kokotee (het station in Offinso) roept, komt voor het eerst sinds maanden/jaren nu echt op Kokotee aan. Samen beginnen we ‘Agyeee Kokotee’ te roepen en maken daarbij het gebaar van het besturen van een auto. We doen een arm omhoog de lucht in met een vuist en maken het geluid van een motor. Naomi lacht hardop mee en glundert.
Het feest is al begonnen als we aankomen en we krijgen mooie plaatsen vooraan. Er wordt gesproken, een toneelstuk opgevoerd en tussendoor wordt er muziek gedraaid. Het leukste vind ik de tussenstukken met muziek. Onze kinderen springen bij het horen van de eerste noten meteen omhoog. Muziek is dansen, dus bewegen en niet stil hoeven zitten op je stoel! Hoppa al duurt de muziek soms maar 1 minuut, ze dansen met volle overgave. Wanneer de muziek weer uitgedraaid wordt snellen ze zich weer naar de stoelen. Af en toe moet een van ons achter Naomi of Yaw aan. Zij vinden het beiden erg leuk om de omgeving te verkennen en hen raak je dus gemakkelijk kwijt.
Na alle serieusheid tijd voor de maaltijd. De kinderen vroegen aan het begin al waar het drinken bleef en hier komt het dan eindelijk. We krijgen allemaal drinken, sommige kinderen als ze willen wel drie flesjes! De kinderen genieten er zichtbaar van. Hartstikke leuk om mee te maken. Na het eten gaan we allemaal dansen. Af en toe speelt de band wat, af en toe de dj. Ik ben onder de indruk van Yaw. Hij laat de mooiste moves zien. Van robot-style, naar Michael Jackson, naar echte Ghana/Afrika dans! Nog een deelnemer aan S.Y.T.Y.C.D.?
Dan komen de jeeps weer aanrijden en worden we opgehaald. Vrolijk, sommigen druk, anderen moe, stappen we in de auto’s. Het zit er weer op. Het Kerstfeest is nu echt begonnen! Thuis maken we nog wat foto’s van de kids en onszelf in K&Q- kleding. Een mooie herinnering aan nog weer een mooi feestje!
.....................................


...
....
........
(en hier stond meer, maar dat is weg) (Virussen zijn hardnekkig hier) De rest volgt dus nog! xxx